Onzichtbare Ketenen

Ik zal een jaar of 11 geweest zijn. ik keek met mijn ouders naar een film over slavernij.
Tijdens de scene waar de tot slaaf gemaakten als vee verscheept werden brak ik. Ik begon onophoudelijk en hartstochtelijk te huilen. Mijn moeder stoïcijns en mijn vader die in lichte paniek begon te lachen. Beiden niet in staat hun dochter met haar intense emoties te begeleiden. Zo jong als ik was besefte ik dat dit niet een normale huilbui was. De snikken kwamen uit het diepste van mijn ziel.

38 jaar later sta ik op mijn werkplek. De helft van de aanwezigen zijn nazaten van tot slaaf gemaakten. Ze kijken verwachtingsvol naar wat ik ga doen. Hoewel ik dit in mijn carrière al meermaals heb gedaan voel ik de weerstand in mijn lijf. Ik weet dat de interventie die als volgende stap in mij opkomt uiteindelijk zal leiden tot heling maar de weg ernaar toe voelt als een ritje door de hel. Het maakt mij weer pijnlijk bewust van mijn rol als semi witte vrouw.
Ik vraag mijn Afrikaanse voorouders mij bij te staan zodat de deelnemers verbinding kunnen maken met onze gezamenlijke afkomst uit het continent. De interventie die ik ga doen is uitermate confronterend en zou absoluut als ongepast kunnen worden ervaren. Zeker als deze interventie gedaan wordt door iemand met een witte huidskleur.

Ik hoor iemands adem stokken en zie de eerste tranen al rollen als ik de plastic ketenen uit hun schuilplek pak. Ik dank de allerhoogste dat de representant voor het instituut slavernij
(een witte man) en die voor de cliënt (een zwarte vrouw) beiden zeer ervaren representanten zijn die ik al heel wat jaren tot mijn vaste crew mag rekenen. Desalniettemin voel ik haar vertwijfeling als ik de ketenen om haar pols schuif en de andere kant laat vasthouden door het instituut slavernij. Het huilen om ons heen wordt luider terwijl er tegelijkertijd een soort serene rust over de groep heen valt. De zwarte vrouw die opgesteld staat als continent Afrika en mijn bloedeigen dubbelbloed dochter opgesteld als de voorouders, nog ongeschonden, nakomelingen van koningen en koninginnen huilen hartstochtelijk bij de aanblik van de gevolgen van slavernij die heden ten dagen nog steeds een grote rol spelen in de zwarte community. De fysieke ketenen zijn af maar de energetische  ketenen zijn oh zo pijnlijk nog aanwezig. De cliënt, een zwarte man met de meest prachtige dreads wil weten waarom zijn bedrijf nog niet het succes heeft dat je zou verwachten bij het product dat hij met passie maakt en verkoopt. Hij aanschouwt en begrijpt. Hij vertelt over de afwijzingen die hij als
8 jarig jongetje krijgt vanwege zijn huidskleur. hoe ze hem n....r noemen. Ook dat woord herhaal ik, tenen krommend, maar ik herhaal het. De pijn aan kijken, er doorheen in plaats van er omheen. Het trauma was te groot voor het kleine mannetje waardoor delen van zijn ziel afgesplitst zijn en opgevuld met overlevingsmechanismes zoals koppigheid, rigiditeit die zijn hele lijf vastzet en het onderdrukken van zijn woede. De witte mens niet in de kaart willen spelen en het vooroordeel van boze zwarte man krampachtig willen ontkrachten ondanks hij alle reden heeft om woedend te zijn. Voorzichtig roepen we de zielsdelen terug. Pas wanneer hij deze weer aanneemt is het mogelijk om zelf zijn ketenen af te doen. Zijn bedrijf is blij met deze ontwikkeling. Hij hoopte 5.000 artikelen per maand te verkopen, de representant van het bedrijf antwoord; 10.000 gaat ook lukken hoor.

We eindigen de opstelling  schouder aan schouder in een kring, niet verdeeld door kleur, religie, cultuur of afkomst maar verbonden door het leven. We laten samen al het zware van de opstelling los. Aan het einde van de dag omarmt hij mij. "Ik ben actief in mijn community waar ik veel met zwarte mannen praat. Na vandaag begrijp ik dat we met praten niet verder gaan komen. Ik ga je introduceren, je gaat een rol spelen in het leven van een heleboel zwarte mannen. daar ga ik voor zorgen". mijn vriendin staat er naast en lacht; "Avital, de zwarte mannen fluisteraar" zegt ze.

​Ik denk op dat moment aan de kleine Avital, 11 jaar jong, die bij haar ouders op de bank een grote compassie voelde voor de collectieve pijn van de tot slaaf gemaakten. Het zaadje dat het lot in haar geplant had is toen gaan ontspruiten en inmiddels gegroeid tot hetgeen ik nu mag betekenen voor een ander. Ik ben dankbaar!