The only way is up!

Het is een man waar je niet omheen kunt. je kent ze wel, van die mensen die nooit onopgemerkt een kamer binnen kunnen lopen, alsof het licht aangaat. Niet iedereen kan dat appreciëren. Ze zouden hem als "to much" kunnen bestempelen. Ik moet een beetje lachen om al het kabaal dat hij maakt. ik herken de vurige energie van mijzelf in hem. Overduidelijk vindt hij appearance belangrijk. Hij zorgt goed voor zichzelf.
We praten over zijn ambities; zijn bedrijf naar de top brengen. Ik voel zijn passie door mijn lijf sidderen met daaronder zijn blokkade. Ik zou ik niet zijn als daar mijn nieuwsgierigheid naar uit gaat. Mijn handen jeuken maar helaas, vandaag is hij gekomen als representant. Ik mag nog niet met hem aan het werk. Ik zie gedurende dag dat hij moet wennen aan de intensiteit van het werk. "pffff" verzucht hij, " ik heb nog nooit zo vaak en zo lang in mensen hun ogen gekeken". Ik kan alleen maar glimlachen want ik weet dat ik hem terug ga zien. Een aantal maanden later belt hij op; "ik was benieuwd hoe het met mijn favoriete hokus pokus vrouw is". Yess!!! denk ik, daar is hij. Hij geeft aan dat hij het giga druk heeft met het opbouwen van zijn bedrijf. Dat zo'n hele dag in ogen staren nu echt niet mogelijk is en of ik daarom naar zijn kantoor ergens in de buurt van Rotterdam kan komen, all expences paid.
Nou gaat mijn voorkeur uit naar het werken met representanten maar als deze therapeut wordt gebeld door een een zwarte god, tja dan ga ik, ik heb nou eenmaal een zwak voor dit type man. De uitzondering is gemaakt.
Ik word ontvangen als een long lost friend. Word voorgesteld aan klanten en werknemers. Of ik wil eten of drinken? Een van de stagiaires vraagt; bent u de nieuwe vriendin van de baas? ehhhhmmmm nou nee?

Binnen no time verstomd het rumoer en is de vergaderruimte voor ons alleen. Hij kijkt naar me op een manier waarvan mijn hart even overslaat. Het lijkt bijna een scene uit fifty shades of grey. Oh god denk ik, focus Avital! We gaan zitten en ik doe wat ik altijd doe, vertel eens; wat wil je vandaag onderzoeken? Hij brandt direct los en zegt; ik wil naar de top, hoe dan ook, ik wil iets neerzetten in de wereld. Voor mensen zoals ik, die leven in een witte wereld. Bruggenbouwer zijn. Ik merk echter dat ik focus mis. Ik wil iedereen te vriend houden. Ik hou niet van confrontaties dus laat ik zakelijk maar ook prive dingen te lang doorsudderen. Daarnaast merk ik dat het door mijn kleur moeilijker is de gevestigde orde binnen te komen terwijl mijn eigen groep mij niet serieus genoeg neemt omdat ik bij hen moeite heb om zakelijk te zijn ," misschien wel bang om uit de groep gezet te worden,.
Hij heeft overduidelijk lang nagedacht over wat hij wilde opstellen. Hij heeft het zo vaak in zijn hoofd geformuleerd waardoor het in een vloeiende zin van zijn tong af rolt. Ik voel trots, another black king in the making; ik herken in hem de struggels van mijn vader: met een migratieachtergrond je plek vinden in een nieuw land is een grote uitdaging.

Zijn verhaal vertelt hij zonder enige emotie en hij kijkt mij verwachtingsvol en ietwat sceptisch aan. Ik voel direct dat als ik hem zelf op plekken in zijn systeem laat staan hij niet uit zijn hoofd zal gaan. Shit denk ik, nu moet ik zelf gaan representeren, waarom dacht ik dat het een goed idee was om 8 cm hakken aan te trekken? ik vraag hem een a4 neer te leggen voor Suriname, zijn geboorteland dat hij onaangekondigd van de een op andere dag moest verlaten. Ik ga zelf op zijn plek staan en ik word direct overvallen door een groot verdriet. Alsof iemand mijn borstkas uit elkaar scheurt. Ik kan niets anders dan op mijn knieën te gaan zitten en mij klein te maken. Ik excuseer mij omdat ik echt niet zo kan blijven zitten en daarom mijn hakken uit moet doen. In mijn hoofd woedt er een storm, hoezo zit ik zo in de emotie? Bedrijfsopstellingen zijn doorgaans niet zo diep?! En oh mijn god, ik zit hier op de grond met mijn schoenen uit in een vergaderruimte van een kantoorgebouw met de directeur van het bedrijf die mij met grote ogen van boven naar onder bekijkt.
Zover voor professionaliteit Avital. Ik praat met mijzelf: alles dat hier gebeurd moet zo zijn. Hij is op de juiste plek met de juiste therapeut en jij bent op de juiste plek met de juiste cliënt. Dat geeft lucht en rust, ook bij hem lijkt het wel. Ik duik in de feiten van zijn familiegeschiedenis. Zoek de stroming van liefde in het systeem zodat de cliënt innerlijk volwassen kan worden en in zijn eigen leven kan stappen en dus ook kan gaan staan in zijn bedrijf. Ik vraag hem om zelf in de opstelling te stappen en Suriname te voelen. "Ga maar op de plek van Suriname staan en voel hoe welkom je daar bent, zelfs nu je hier woont en je Nederland met jouw kennis en kunde verrijkt". Hij gaat staan en ik leun als representant van hemzelf tegen hem aan. Mijn rug tegen zijn gespierde borst. Het voelt geen moment ongemakkelijk. Ik ben hard aan het werk. Wanneer de wond daar geheeld voelt stap ik weg. Ik bedenk me dat het  soms jammer is dat ik beroepsgeheim heb want wat zou ik kunnen gieren van het lachen als ik mijn vriendinnen zou kunnen laten zien met welke aantrekkelijke man ik zo close gestaan heb.

Vanaf dat punt verandert de opstelling in een reguliere bedrijfsopstelling. Met een tijdlijn kijken we naar wat nodig is voor hem om zijn focus te vinden en hoe hij een specifieke medewerker kan vertellen dat hij niet langer van zijn diensten gebruik zal maken. Ik vraag de cliënt de representant (ik) van deze man te bedanken voor alles wat hij gedaan heeft en vraag de cliënt vervolgens om hem letterlijk naar buiten te brengen (deur van de vergaderkamer open en dicht) Het bedrijf en de cliënt ontspannen onmiddellijk. Daarna laat ik hem verbinden met zijn opdrachtgevers. Ik vraag hem tegen ze te zeggen: ik heb niet jullie kleur maar spreek wel degelijk jullie taal. Hij is welkom en durft er in te stappen als hij ziet dat Suriname hem zegen geeft. De loyaliteit en vaak ook schuldgevoel is aanwezig bij mensen zoals hij en ik die niet in ons geboorteland leven. Hellinger, de grondlegger van het opstellingenwerk zegt dat we daardoor altijd iets van onze kracht inleveren.

Op zijn gezicht verschijnt een grote lach, een prachtig wit gebit verschijnt. "Ik weet niet wat je gedaan hebt en het is nog steeds hokus pokus voor me maar ik voel het, de weg is vrij!
Zo beëindigen we na 2 uur de opstelling. We nemen afscheid en ik vraag hem, laat je nog eens wat van je horen?

Gisteren ontving ik een telefoontje: Luister, ik heb die werknemer na een week laten gaan, ben bewuster mijn tijd gaan indelen en toxische verbindingen houd ik niet langer in stand. Mijn omzet is ondanks Corona nog nooit zo hoog geweest. Ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat dat iets met de opstelling te maken heeft. Wat denk jij?
Ik antwoord: Ik krijg al 10 jaar dit soort telefoontjes na een opstelling dus ik weet het inmiddels zeker! Wellicht dat ik hem nooit meer zal zien maar hij heeft er in ieder geval een "cheerleader for life" bij. Ik gun iedereen zijn succes maar als iemand het met een migratie achtergrond het "maakt" juich ik een klein beetje harder. The struggle is real peeps!