Leven en dood

Ik gok dat het 2010 was. Ik was pas begonnen met het organiseren van workshops familieopstellingen. Knikkende knieën want werken met iemands ziel vind ik nogal een dingetje.
Ik was van mening dat ik pas na 5 jaar studeren en eindeloos ervaren er klaar voor was om zelf opstellingen te gaan begeleiden.
Middelbare leeftijd, type geiten wollen sok, grijs haar en een grauw gezicht. Uitgebluste ogen. Levensmoe. Toen ze echter begon te praten voelde ik dat ze ergens diep verstopte passie had.
Haar verhaal raakte me, ze was 5 jr daarvoor genezen verklaard van kanker maar nu was het terug. De dokter gaf haar nog 3 maanden. Haar thema: ze wilde nog niet dood. Daar stond ik dan, groen als gras en met ongeveer het zwaarste thema dat je kunt tegen komen. Ik hoorde de woorden van mijn leraar indra torsten preiss in mijn hoofd galmen; "als een client echt dood wil is er niets waarmee je hem kunt stoppen. Het is aanmatigend als je zijn of haar lot niet kunt eren". Mijn behoefte om te willen redden onderdrukkend ben ik aan het werk gegaan en heb mij overgegeven aan de wijsheid van het systeem. De opstelling zelf kan ik mij niet goed herinneren op de laatste beweging na waar representanten van dood en leven voor haar stonden. Haar aantrekkingskracht naar de dood was intens voelbaar in de hele ruimte. Het leven zag ze niet eens. Toch gebeurde op een gegeven moment waar ik op hoopte maar niemand had verwacht, ook zijzelf niet; ze zag het leven en verbond zich ermee. Met de dood sprak ze af dat ze op een veel later tijdstip zou komen. Uiteraard vond de dood dat goed, de dood is namelijk net zo neutraal als het leven. Ik heb natuurlijk genoeg positieve verhalen gehoord over de effecten van opstellingenwerk (uiteraard geen garantie) en als leven en dood weer eens samen in een opstelling staan dan denk ik aan deze bijzondere vrouw, mij afvragend of ze nog leeft.
Een nieuwe cliënte meldt zich aan in de praktijk: "ik kom eigenlijk voor een opstelling maar nu ik zie dat je ook als natuurgeneeskundige werkt wil ik graag daar mee beginnen". Dat lijkt mij een goede inschatting want ze komt erg kwetsbaar over. Na een paar consulten vraag ik haar, nieuwsgierig als ik ben, naar degene die haar doorverwezen heeft. Tot mijn grote verbazing noemt ze de naam van de vrouw in bovengenoemd verhaal. "Ja zei ze, als ik ooit een opstelling zou gaan doen dan moest ik naar jou. Volgens haar ben je de allerbeste." Ik hoop dat ze niet gezien heeft dat ik snel een traantje heb weggepinkt!
Indien je een vraagstuk wil inbrengen over ziekte of over leven en dood ben je welkom