February 05th, 2017

 Familie systemen

Gisteren deed ik voor de tweede keer in mijn leven mee aan een familieopstelling. Keurig op tijd stopte ik mijn Peugeootje op de parkeerplaats in Amsterdam. Een tikje spannend vond ik het wel, al wist ik ongeveer wat ik kon verwachten. De rustige sfeer met kaarsjes en kruidenthee, de kleurige sloffen van de deelnemers. Nadat de deskundige opsteller Avital Elbaz ons welkom had geheten begonnen we. En weer was ik weer sprakeloos, net als de eerste keer. Hoe vree...md is het om familieleden op de plek te zien staan die jij ze geeft in je leven? Om ze vervolgens te zien bewegen naar plekken die ze zelf uitkiezen. Mensen die je niet kent spreken woorden van je vader uit, en nemen zelfs zijn lichaamstaal over. Een levend schouwspel voltrok zich voor mijn ogen. De woorden die gezegd werden waren soms treffend pijnlijk. Een zwaar lot in de familie, of zelfs meerdere werken generaties lang door. Ze kunnen je blokkades geven en groei belemmeren zonder dat je dit doorhebt. Tranen met tuiten werden er gehuild. Om vervolgens opgelucht te zien hoe gestorven broertjes en zusjes de plaats krijgen die ze verdienen. Gestorven vaders die postuum excuses geven omdat ze je niets konden bieden dan alleen het leven. Verbitterde moeders die vergeving vragen voor hun kilte. Je ziet letterlijk dat ze je niet genoeg kónden liefhebben omdat ze zelf gebukt gingen onder een zwaar lot. Puzzelstukken vallen geruisloos op hun plek in een woonwijk in Amsterdam op deze zaterdagochtend. Er wordt een buiging gemaakt voor alles wat er is, zonder in wrok te blijven steken in wat er miste. Gespannen schouders zakken opgelucht naar beneden. Harde blikken verzachten, ze zien dat het nu goed is. Ik besef me des temeer dat we alleen maar diep respect kunnen hebben voor familie systemen die al sinds eeuwenlang bestaan, en dit altijd zullen blijven doen. Waarin we zonder uitzondering nu eenmaal een plek innemen, of we dit nu willen of niet.

Mirjam Woertink